movie review

 

jpiug;gl tpku;rdk;

khup nry;tuh[; ,af;fj;jpy; cUthd thio jpiug;gl Mf;fk;

tpku;rdf; fl;Liu

mwpKfk;

மாறி செல்வராஜ் இயக்கிய "வாழை" திரைப்படம், 1990 களின் நெல்லை மாவட்டத்தை பின்னணியாகக் கொண்டு, ஒரு சிறுவனின் வாழ்க்கையை உணர்வுபூர்வமாகக் கூறும் படைப்பாகும்.

கதை சுருக்கம்

சிவனணைந்தன் என்ற சிறுவன், பள்ளி விடுமுறைகளில் வாழைத்தார் சுமக்கும் வேலைக்கு செல்ல வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறான். அவன் பள்ளி வாழ்க்கை, குடும்ப சூழ்நிலை, ஆசைகள் மற்றும் ஒரு நாள் வேலைக்கு செல்லாமல் இருப்பதால் ஏற்படும் முக்கியமான மாற்றங்களை படம் விவரிக்கிறது.

பின்னணி மற்றும் காட்சிப்பதிவு

படம், 1990 களின் நெல்லை மாவட்டத்தை உணர்வுபூர்வமாகப் பிரதிபலிக்கிறது. மாறி செல்வராஜ், அந்த காலத்தை நேர்த்தியாக மீட்டெடுத்துள்ளார். தெனி ஈஸ்வர் ஒளிப்பதிவில், வறண்ட குளங்கள், புழுதியான கிராமப்பாதைகள் போன்ற காட்சிகள், கிராமத்து சூழலை உணர்த்துகின்றன.

நடிப்புத் திறன்கள்

- பொன்வேல் (சிவனணைந்தன்) மற்றும் ராகுல் (சேகர்) சிறுவர்களாக சிறப்பாக நடித்துள்ளனர்.

- நிகிலா விமல் (பூங்கொடி ஆசிரியர்) தனது நடிப்பால் மனதில் பதியும் பாத்திரமாக உள்ளார்.

- கலையரசன் (கனி) ஒரு தொழிலாளர் உரிமைக்காக போராடும் கம்யூனிஸ்ட் கதாபாத்திரமாக சிறப்பாக நடித்துள்ளார்.

- திவ்யா துரைசாமி (வெம்பு) சகோதரியாக உணர்வுபூர்வமான நடிப்பை வழங்கியுள்ளார்.

இசை மற்றும் ஒளிப்பதிவு

சந்தோஷ் நாராயணன் இசையமைப்பில், கிராமத்து பாடல்கள் மற்றும் பின்னணி இசை, கதையின் உணர்வுகளை மேம்படுத்துகின்றன. தெனி ஈஸ்வர் ஒளிப்பதிவில், கிராமத்து வாழ்க்கையின் அழகையும், கடினத்தையும் வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.

 

கதை பின்னல்

சிவனைந்தன், தனது தாய் மற்றும் சகோதரி வெம்புவுடன் கருங்குளம் கிராமத்தில் வாழ்கிறான். பள்ளியில் சிறந்த மாணவனாக இருப்பினும், வார இறுதிகளில் வாழைத்தார் சுமக்கும் கடின வேலைக்கு செல்ல வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறான். அவன் பள்ளி வாழ்க்கை, நண்பன் சேகர் (ராகுல்) உடன் உள்ள நட்பு, ஆசிரியை பூங்கொடியின் (நிகிலா விமல்) மீது உள்ள ஈர்ப்பு ஆகியவை கதையின் மையமாக அமைந்துள்ளன.

படத்தின் முக்கியமான திருப்பம், சிவனைந்தன் வேலைக்கு செல்லாமல் பள்ளி விழாவுக்காக பயிற்சி செய்யும் போது, அவரது குடும்பம் மற்றும் நண்பர்கள் வாழைத்தார் ஏற்றிய லாரி விபத்தில் உயிரிழப்பது. இந்த நிகழ்வு, சிவனைந்தனின் வாழ்க்கையை முற்றிலும் மாற்றுகிறது.

 

வெளியான தகவல்களின் அடிப்படையில்

"வாழை" திரைப்படத்தின் பாத்திர வார்ப்பு (character mapping)

 

 சிவனணைந்தன் – பொன்வேல் 

- கதையின் மைய சிறுவன். 

- பள்ளியில் புத்திசாலி; ஆனால் வாழைத்தார் சுமக்கும் வேலைக்கு செல்லும் வறுமை சூழலில் வாழ்கிறான். 

- வாழ்க்கையை மாற்றும் விபத்து நிகழ்வின் மையக் கணம்.

 

சேகர் – ராகுல் 

- சிவனணைந்தனின் சிறந்த நண்பன். 

- பள்ளி மற்றும் வேலை வாழ்க்கையில் அவனுடன் பயணிக்கும் துணை. 

- பின்னணி சமூக நிலைமைapலிருந்து வரும் வேறுபாடு காட்டப்படுகின்றது.

 

 பூங்கொடி ஆசிரியர் – நிகிலா விமல் 

- பள்ளியில் ஆசிரியையாக பணியாற்றுகிறாள். 

- மாணவர்களிடம் நம்பிக்கையையும் நேசத்தையும் செலுத்தும் ஆள். 

- கல்வியின் மூலம் மாற்றத்தை ஏற்படுத்த விரும்புகிறாள்.

 

கனி – கலையரசன் 

- தொழிலாளர் உரிமைகளைப் பேசும் கம்யூனிஸ்ட் பாத்திரம். 

- சமூக நியாயம், சமத்துவம் குறித்து தன்னம்பிக்கையுடன் வாழ்பவர். 

- கிராமத்து மக்கள் உரிமை உணர்வை வெளிப்படுத்தும் பாத்திரம்.

 

 வெம்பு – திவ்யா துரைசாமி 

- சிவனணைந்தனின் சகோதரி. 

- குடும்ப பொறுப்புகளைச் சுமக்கும்; அவளின் உயிர் இழப்பும் கதையின் திருப்பமாக அமைகிறது.

 

சிவனணைந்தனின் தாயார் மற்றும் தந்தை 

- வேலைக்கு அனுப்ப வேண்டிய நிலைக்கு தள்ளப்படுபவர்கள்.

-பணப்பெருக்கம் இல்லாத நிலையில், தங்கள் பிள்ளைகளின் கல்வி, கனவுகள் அழிந்துபோகும் மரபு நிலையை பிரதிபலிக்கின்றனர்.

 

பழங்குடியினத்தைச் சேர்ந்த தொழிலாளர்கள் 

- வறுமையில் வேலை செய்யும் குழந்தைகள், பெண்கள், குடும்பங்கள். 

- அவர்கள் வாழ்க்கைதான் படத்தின் மையமான சமூக கருத்து.

 

இந்த பாத்திரங்கள் அனைத்தும் மாறி செல்வராஜ் பார்வையில் அமைந்துவிட்டு, சமூக நியாயம், கல்வி, குழந்தைகள் சுரண்டல், சாதி வேறுபாடு போன்ற முக்கியமான விடயங்களை எடுத்துரைக்கின்றன. 

"வாழை" திரைப்படம், ஒவ்வொரு பாத்திரமும் ஒரு வகையான நம்பிக்கையையும், தாக்கத்தையும் உருவாக்குகிறது.

 

"வாழை" திரைப்படத்தில் சிவனணைந்தன் என்பது

கதையின் மைய சிறுவன். அவனது பண்புகள்

 

🔹 அறிவுத்திறன் கொண்டவன் 

- பள்ளியில் சிறந்த மாணவன். 

- கற்றலுக்கு ஆர்வமுள்ளவன் அறிவை வளர்க்க ஆசைப்படுகிறான்.

🔹 பரிசுத்தமான மனம் 

- நண்பன் சேகருடன் உண்மையான நட்பு வைத்திருப்பவன். 

- ஆசிரியை மீது ஈர்ப்பு வைத்தாலும், அது ஒரு தூய மன உணர்வாகக் காட்டப்படுகிறது.

🔹 பொறுப்புள்ள குடும்பச் சிறுவன் 

- பள்ளிக்குச் செல்வதுடன், குடும்பத்தைப் பசிப்பிழைக்க வாழைத்தார் சுமக்கும் வேலைக்குச் செல்கிறான். 

- தாய் மற்றும் சகோதரியை நேசிப்பவன்.

🔹 நடுநிலையான சிந்தனை 

- தன் சூழலைக் கேள்வியெழுப்பத் தொடங்குகிறான். 

"ஏன் வேலைக்கு போகணும்? பள்ளி விழா முக்கியமா?" என்ற கேள்விகள் அவனை சிந்தனையாளனாக மாற்றுகின்றன.

🔹 பரிதாபத்திற்குரிய தீர்வு 

- அவன் ஒரு நாள் வேலைக்குச் செல்லாமல் பள்ளி விழாவுக்குத் தயாராக இருக்கிறான், ஆனால் அந்த முடிவு குடும்பம் மற்றும் நண்பர்களின் உயிரிழப்புக்குக் காரணமாகிறது. 

- இதனால் guilt, emotional trauma போன்றவை அவனிடம் உருவாகின்றன.

🔹 மௌன எதிர்ப்பு 

- நெஞ்சில் வலியும் கோபமும் இருந்தாலும், சமூக அமைப்பை நேரடியாக எதிர்ப்பதில்லை. 

- ஆனால் அவரது பார்வையிலும் உணர்விலும் எதிர்ப்பு வெளிப்படுகிறது — இது மாறி செல்வராஜ் படம் சித்தரிக்கும் முக்கியக் கூறு.

சுருக்கமாக, சிவனணைந்தன் ஒரு குறும்புத்திகொண்ட, கேள்வி கேட்கத் தொடங்கும், தன் சூழலுக்கு உள்ளடங்கிய ஆனால் உண்மையை புரிந்து கொள்கிற குழந்தையாக உருவாகிறான். அவன் பண்புகள் மூலம், படம் குழந்தை சுரண்டல், கல்வி இழப்பு, தொழிலாளர் உரிமைகள் உள்ளிட்ட சமூக பிரச்சனைகளை வெளிக்கொணர்கிறது. வேண்டுமானால், இக்கதாபாத்திரத்தை உரையாடல்/உணர்வு நிலைகள் அடிப்படையில் விபரமாகவும் தரலாம்.

சமூகப் பார்வை

படம், சாதி, தொழிலாளர் சுரண்டல், வறுமை போன்ற சமூக பிரச்சனைகளை நுணுக்கமாகவும், உணர்வுபூர்வமாகவும் விவரிக்கிறது. சிவனணைந்தன் மற்றும் கனி ஆகியோரின் கதைகள், இந்த பிரச்சனைகளை வெளிப்படுத்துகின்றன.

 முடிவு

"வாழை" திரைப்படம், மாறி செல்வராஜின் மற்ற படைப்புகளான "பரியேறும் பெருமாள்" மற்றும் "கர்ணன்" போன்ற படங்களின் தொடர்ச்சியாக, கிராமத்து வாழ்க்கையின் உண்மையை வெளிப்படுத்தும் ஒரு முக்கியமான படைப்பாகும். படம், உணர்வுபூர்வமான கதை, சிறந்த நடிப்பு, இசை மற்றும் ஒளிப்பதிவின் மூலம், பார்வையாளர்களை ஈர்க்கிறது.

 

திறன்கள்:

- உணர்வுபூர்வமான கதை.

- சிறந்த நடிப்பு மற்றும் ஒளிப்பதிவு.

- சமூக பிரச்சனைகளின் நுணுக்கமான வெளிப்பாடு.

 

பாதுகாப்புகள்:

- சில கதாபாத்திரங்கள் மேலும் விரிவாகக் காட்டப்படலாம்.

- சில இடங்களில் கதை மெல்லியதாக செல்லும்.

 

மொத்தமாக, "வாழை" திரைப்படம், கிராமத்து வாழ்க்கையின் உண்மையை உணர்த்தும் ஒரு முக்கியமான படைப்பாகும். படம், பார்வையாளர்களை சிந்திக்க வைக்கும் வகையில் அமைந்துள்ளது.

வாழை படத்தினை ஹாட்ஸ்டாரில் பார்த்தேன். ஒரு திரைப்படத்துக்கு என்று வழக்கமாக உள்ளத் திரைக்கதை யுத்தி எதுவும் படத்தில் பயன்படுத்தப்படவில்லை. ஒரு டீன் ஏஜ் சிறுவனின் பார்வையில் படம் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. இது மாதிரியான கதை சொல்லல் முறையினை பொதுவாக ஈரானியத் திரைப்படங்களில் பார்க்க முடியும். எந்தவொரு பெரிய விஷயத்தையும் அங்குள்ள இயக்குநர்களில் சிலர் ஒரு காலகட்டம் வரையிலும் சிறுவர் சிறுமிகளைக் கொண்டே சொல்லி வந்தார்கள். அவர்களுக்கு வேறு வழியும் இருந்திருக்கவில்லை. அந்த நாட்டின் திரைப்படத் துறைத் தணிக்கை அப்படியானது. ஆனால், ஒரு உணர்வினை அவர்களால் கதை வழியே நமக்குள் கொண்டு வந்துவிட முடியும். அதில் தேர்ந்தவர்கள் அவர்கள்.

 

‘வாழை’ படம் தூத்துக்குடி மாவட்டத்தில் கருங்குளம் என்கிற ஊரில் நடப்பதாகக் காட்டப்படுகிறது. திருநெல்வேலியில் இருந்து திருச்செந்தூர் செல்லும் சாலை வழியே பயணிக்கும் போது நம்முடன் தாமிரபரணியும், வாழை மரங்களும் கூடவே வரும். இயக்குநர் மாரி செல்வராஜ் அந்தப் பகுதியைச் சேர்ந்தவர் என்பதால் அவர் பார்த்த, அனுபவித்த ஒரு களத்தை நமக்குத் தந்திருக்கிறார்.

 

எனக்கு இந்தப் படத்தில் ஈர்த்த சில விஷயங்கள் உண்டு. திருநெல்வேலி என்பது நதி பாயும் ஊர் என்றாலும் உள்ளடங்கிய கிராமங்கள் சற்று வெளிறிப் போய் இருக்கக்கூடியவை. வயலும், வாழைத் தோப்பும் கூடவே ஆறும் இருக்கிற ஊர் என்றாலும் அதில் ஒரு வறட்சி இருப்பதைப் பார்க்க முடியும். அதை அப்படியே இந்தப்படம் காட்டியிருக்கிறது. திருநெல்வேலிப் பகுதியைக் களமாகக் கொண்டு இதுவரை எடுக்கப்பட்ட படங்களில் இருந்து பரியேறும் பெருமாள், கர்ணன், வாழை மூன்றுமே அதன் அசல்த்தன்மை கொண்டிருக்கின்றன.

அடுத்தது வட்டார மொழி. அந்தப் பகுதியைச் சேர்ந்தவர்களும் நடித்திருகிறார்கள். குறிப்பாக இரண்டு சிறுவர்களும். அந்தப் பகுதியில் உள்ளவர்களுக்கு ஒரு வழக்கம் உண்டு. வட்டார மொழி என்பது உச்சரிப்பில் மட்டும் இல்லை, அதை வெளிப்படுத்தும் விதத்திலும் உண்டு.

 

“நான் டான்ஸ் ஆடுவேன் “ என்று சொன்னால்,

“டான்சா..ஆடுவியோ” என்பார்கள்.

“டீச்சர்..என் சட்டை கிழிஞ்சிருச்சு”

“சட்டையா? கிழிஞ்சிட்டோ?”

 

என்பார்கள். அதாவது அப்படியா என்று கேட்பதற்கு பதில் பதிலையே ஒரு கேள்வியாக மாற்றுவது. இதனை பூங்கொடி டீச்சர் கதாபாத்திரத்தில் பார்க்க முடிந்தது. இந்தப் படத்தின் மொழியை அவ்வளவு ரசிக்கமுடிந்தது. ஊருக்குப் போய் வந்த ஒரு உணர்வு கிடைத்தது.

 

சிவனைந்தன், சேகர் இருவரும் அசத்தியிருக்கிறார்கள். ஒரு மகிழ்ச்சி என்னவென்றால், இந்தச் சிறுவர்கள் அந்தப் பகுதியைச் சேர்ந்தவர்களாக இருக்க வேண்டும். பேச்சு வழக்கு அப்படித்தான் சொல்கிறது. திறமையான இருவரை இந்தப் படம் மூலம் நமக்கு அறிமுகமாகியிருக்கிறார்கள், இவர்களைத் தேர்ந்தெடுத்ததற்கு இயக்குநரை நிச்சயம் பாராட்ட வேண்டும்.

 

இந்தப் படத்தினை எந்த பிரபலமான நடிகரும் இல்லாமல் ‘என் கதை நான் சொல்ல வேண்டும்’ என்றே மாரி செல்வராஜ் அணுகியிருக்கிறார். அவர் அதற்குத் தான் திரைப்படத்துறைக்கு வந்திருக்கிறார் என்றும் எடுத்துக் கொள்ளலாம். சில இயக்குநர்கள் இன்றும் தான் சொல்ல வேண்டும் என்று நினைத்திருக்கும் கதையை இயக்க முடியாமல் ஆனால் தொடர்ந்து படங்கள் இயக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதை அறிவோம். அந்த வகையில் தன்னைப் பாதித்த ஒரு நிகழ்வை மாரி செல்வராஜ் சொல்லிவிட்டார். ஆனால், அவர் சொல்ல நினைத்தது ஒரு விபத்தைப் பற்றி மட்டும் தானா? அந்த விபத்துக்கான காரணம் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. அங்குள்ள மக்களின் வாழ்வாதாரம், வறுமை, இயலாமை, கோபம் எல்லாமே இருக்கிறது. ஆனால் எதுவும் முழுமை பெறவில்லை என்பது தான் படம் பார்த்து முடித்த பின்னும் நிறைவில்லாமல் போவதற்கான காரணங்களாக இருக்கின்றன.

 

ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் விபத்தில் இறப்பது, படகுப் பயணத்தின் போது கவிழ்ந்து மரணமடைவது, ஒரு ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள் சுற்றுலா செல்கிறபோது விபத்தில் சிக்குவது என ஒவ்வொரு விபத்துக்குப் பின்னாலும் நம்மால் கதைகளை சொல்லிவிடமுடியும் ஆனால், மாரி செல்வராஜ் சொல்ல வந்தது வெறும் விபத்தைத் தானா என்ற கேள்வி எழுகிறது. ஒரு முதலாளியின் பேராசை இத்தனை பேரை பலி வாங்கியிருக்கிறது என்றால், அது நிச்சயமாக மனதில் பதியவில்லை. ஒரு சிறுவன் தன்னைச் சுற்றி உள்ளவர்களை இழந்துவிட்டான் என்று சொல்ல வருகிறார் என்றால், அதுவும் முழுமையாக வெளிப்படவில்லை. கனி. வேம்பு என காத்திரமாகச் சொல்லப்பட வேண்டிய கதாபாத்திரங்கள் இருந்தும் அவர்கள் மேல் கதை செல்லவில்லை.  இதெல்லாம் வயிற்றுப்பாட்டுக்குத் தானே ஆனால் ஒரு வாய் சோறு சிவனைந்தனால் சாப்பிட முடியவில்லை என்று தான் சொல்ல வந்திருக்கிறார்கள்  இதற்காக இந்த பேரிழப்பைக் காட்டியிருந்திருக்க வேண்டுமா எனவும் தோன்றுகிறது.

 

கடைசி இருபது நிமிடங்களில் என்னவோ நடக்கப்போகிறது என்று கதையைத் தள்ளி தள்ளி விட்டு ஒரு பெருச்சோகத்தைச் சொல்லி கதை முடிந்திருக்கிறது. உண்மையில், கதை முடிகிற இடத்தில் தான் படம் தொடங்குகிறது. இந்த இழப்பினை ஏற்படுத்திய முதலாளியின் பேராசை எதனால், இந்த விபத்துக்குப் பிறகு இதனை வைத்து ஆடப்பட்ட அரசியல், அதிகார ஆட்டங்கள் என்ன, இழந்ததவர்களின் கோபம் என்னவாக இருந்தது, மீண்டும் எப்படி அவர்கள் அதே ஊரில் காய் சுமக்கத் தங்களை ஒப்புக் கொடுத்தார்கள் இவையெல்லாமும் தான் பார்வையாளர்களுக்குத் தெரிய வேண்டியவை.

 

சிவனைந்தன், பூங்கொடி டீச்சர் மீது கொண்ட அன்பும், அக்கறையும் படத்தின் ஒரு பாகம் போல அல்லாமல் அது தான் முக்கிய கரு என்பது போல ஆகிவிட்டது. ஒரு பொருந்தா நேசம் தவறாக புரிந்து கொள்ளப்பட்டு எல்லாருக்கும்  தெரிய வந்தால் என்னவாகுமோ என்கிற ரீதியில் கதைப் போய்க் கொண்டிருந்தது

‘பரியேறும் பெருமாள்’ தொடங்கி ‘வாழை’ வரை மாரி செல்வராஜ். ஒரு பெரிய நிகழ்வு, சம்பவத்தை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு அதை நோக்கி காட்சிகளை நகர்த்துகிறாரோ என்றும் இந்தப் படம் பார்க்கும்போது தோன்றியது. படத்தின் இறுதியில் எதைச் சொல்லி அனுப்பினால் பார்வையாளர்கள் உணர்ச்சிவசப்பட்டு விடுவார்கள் என்கிற புரிதலாகவும்  இருக்கலாம். பரியேறும்பெருமாளில் இயல்பாகக் கூடி வந்த இந்தத் தொனி மற்றப் படங்களில் விலகி நிற்கிறது.

ஈரானியப் படங்களை நான் இந்தப் படத்துக்கு மேற்கோள் காட்டியதற்குக் காரணம், ஒன்றரை மணி நேரப் படத்தில் என்ன சொல்ல வேண்டும், எப்படிச் சொல்ல வேண்டும், எதை நோக்கிக் கதை நகரவேண்டும் என்கிற தெளிவு அவர்களின் அநேகப் படங்களில் உண்டு. அதே ரீதியிலான கதையை எடுத்துக்கொள்ளும்போது ‘க்ளைமாக்ஸ்’ தரும் அதிர்ச்சிக்காக சொல்ல வருவதில் இருந்து பிசகியதில் படம் அங்கேயும் இல்லாமல், இந்தப் பக்கமும் சேராமல் நின்றுவிட்டது.

 

எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, சில கதைகளை சிலர் தான் சொல்ல முடியும். அது அவர்களின் வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியான கதை. அதைச் சொல்ல ஒரு இயக்குநருக்கு முழு சுதந்திரம் உண்டு. மாரி செல்வராஜ் அதைப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார். ஆனால், உணரவைக்க வில்லை.

 

 

 

 

 

 

 

 

வாழை திரைப்படம் ஒரு இலக்கிய வாசிப்புபோல் இருந்தது. பெரும்பாலும், டால்ஸ்டாயின் ‘புத்துயிர்ப்பு, மக்சீம் கார்க்கியின் ‘தாய், ‘வெண்ணிற இரவுகள் போன்ற இலக்கியங்கள் எப்படி நம் மனதில் இன்றும் தெளிந்த நீரோடை போல் ஓடிக் கொண்டே நம்மை இயக்கிக் கொண்டிருக்கின்றனவோ, அது போன்ற ஒரு சிறந்த இலக்கியமாக வாழை ஒவ்வொருவர் இதயத்திலும் வாழையடி வாழையாய் வாழ்ந்திருக்கும்.

எளிய உழைக்கும் மக்களின் வாழ்க்கையின் வலியை அறிவிலிருந்து மட்டும் அல்ல, இதயத்திலிருந்து அணுகுவதை அழகாகக் கற்றுத் தந்திருக்கிறார் மாரி செல்வராஜ். நமது தமிழ்த்  திரைப்பட வரலாற்றில் இயக்குநர் மகேந்திரனின் உதிரிப் பூக்கள் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தைப் போல் வாழையும் தாக்கம் ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. வாழையும் ஒரு பாடமாகியிருக்கிறது.

இது மாரி செல்வராஜின் தன் வரலாறு  என்பதாக வாழையில் சொல்லப்பட்டாலும், இது ஒட்டுமொத்த உழைக்கும் மக்களின் வரலாறு என்பதாகவே இருக்கிறது. சிவனணைந்தானின் அக்கா, அடடா எளியவராய் அழகிய புன்சிரிப்பிலேயே தன் எதிர்கால வாழ்வையும் காதலையும் எடுத்துக்காட்டும் அழகோவியமாக இருக்கிறார். அந்த அழுக்கும் கறையும் படிந்த முழுக்கை சட்டையில் தெரியும் ஏழ்மைகூட நம் மனதில் ஒரு சோகத்தை, வலியை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. சிவனணைந்தானின் அம்மா – அம்மா என்றாலே அன்புதான், அரவணைப்புதான் என்பதுதான் பொது  இலக்கணம். ஆனால் வறுமையான வாழ்வில்  காட்டப்படும் அன்பு அத்தகைய அழகியலை, இலக்கணத்தைக் கடந்து யதார்த்தத்தில் அது கோபம், வெறுப்பு, ஆற்றாமை, ஆதங்கமாகவே வெளிப்படுகிறது. பெற்ற தாயின் அன்பை, அரவணைப்பைக் காட்ட முடியாமல் வறுமையின் கோரப் பிடியில் தின்னப் பேயாய் ஆன அந்தத்  துயரம் – மனித குலம் உள்ள வரை சுமக்கும் துயர வலி அது. மாரி செல்வராஜ் ஒட்டுமொத்த உழைக்கும் மக்களின் வறுமையில்  பீடிக்கப்பட்ட  தாய்மாரின்  ஆற்றாமையான அன்பை – உண்மையை காட்டியிருக்கிறார். சோறு தின்னக் கூட விடாமல், ‘வண்டி வந்துவிட்டது, காய் சுமக்கப் போ என்று அனுப்பி வைக்கும் காட்சியும், காய் சுமக்கப் போகாமல் வீட்டில் சோறு தின்னும்போது, அடித்துத் துரத்திவிட்டுக் கண்ணீர் விடும் காட்சியும் அன்பைக் கரிசனமாய்க் காட்டக் கூட வறுமை விடாது என்கிற யதார்த்தத்தை அழகாகக் காட்டியிருக்கிறார். அத்தோடு ‘காசுக்காக மட்டும் சிவனணைந்தானைக் காய் சுமக்க அனுப்பவில்லை, உழைக்கக் கத்துக்கணும் என்று சொல்லும்போது, அவரது அன்பே தன் பிள்ளைக்கு நல்லது செய்வதாக மன்றாடுகிறது என்பதையும் நுட்பமாகப் பதிவு செய்கிறார்.

பசி வந்தால் பத்தும் பறந்து போகும், அதுதான் உண்மை. பசி கொண்ட விலங்கு இன்னொன்றைக் கொன்று உண்கிறது. இங்கு பசி கொண்ட மனிதனும் நெறி தடுமாறுகிறான். இந்த நெறி பிறழ்வு வறுமையினால் ஏற்பட்டது.

 

 

 

 

 

 

 

சிவனணைந்தானின் பசி, வாழைப்பழத்தை யாருக்கும் தெரியாமல் எடுக்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்தை உண்டாக்குகிறது. அம்மாவுக்குத் தெரியாமல் சாப்பிடச் செய்கிறது. ஆனால், இத்தகைய  நெறி பிறழ்வின் மீது சமூகம் இரக்கத்துடன் கூடிய நீதியைக் காண்கிறது. சிவனணைந்தானின் தாளாத  பசிக்கு, முதலாளித்துவம் காரணம். முதலாளித்துவ சுரண்டலின் கோரப்பசிக்கு முன்னால் எளிய உழைக்கும் மக்களின் பசி, பத்தும் பறக்க வைக்கிறது. ‘துலாபாரம், ‘பராசக்தி என பல திரைப்படங்கள் கொடும் பசியினால் ஏற்பட்ட நெறி பிறழ்வைக் காட்டியிருக்கின்றன.

 

நம் சமூகம் ஏழைகளின் வயிற்றுப் பசியினால் ஏற்படும் நெறி பிறழ்வை அக்கறையுடன், கருணையுடன் அணுகுகிறது. அதுதான் நீதி. அது ஒரு தனி மனிதரின் நெறி பிறழ்வல்ல. சமூக நெறியின் பிறழ்வு. இதற்கு இன்னொரு சுரண்டும் வர்க்கம் காரணம் என்பதால் சிவனணைந்தானின் பசி, நெறி பிறழ்வு,  நம் இதயத்தை உலுக்குகிறது. நம் மனசாட்சி, அவனின் அம்மாவுக்காகப் பரிந்து பேசுகிறது.

 

சிவனணைந்தான் பசியோடு அலையும் காட்சிகள், அம்மாவுக்குத் தெரியாமல் உணவு உண்ணும் காட்சி போன்றவை கடந்த முப்பதிலிருந்து அறுபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் வாழ்ந்த ஏழை மக்களின் பசியை நினைவு படுத்துகிறது. ஆம், எத்தனையோ ஏழை மக்கள்  அரசுப் பள்ளி மாணவர்களுக்குத் தருகின்ற உணவை , மாணவர் முதல் முறை வாங்கி சாப்பிட்டு விட்டு, இரண்டாம் முறை வாங்கி வந்து தம்பி, தங்கைகளுக்குக் கொடுத்ததை நினைக்க வைக்கிறது. சுடச்சுட பூண்டு – மிளகாய் வாசத்துடன் புளி சோறும் , பெரிய கோதுமை ரவை உப்புமாவும் பெற்றோருக்கும் கொடுத்து மகிழ்ந்த குழந்தைகள் உண்டு. அரிசிச் சோறு கிடைக்காத காலத்தில், வறக் காப்பியும் வர்க்கியும் இரவு உணவாக, பசி மயக்கத்தில் தூக்கக் கலக்கத்தில் உண்ட குடும்பங்கள்  அனைத்தும் சிவனணைந்தானின் பசியைத் தன் பசியாய் உணர்வது இத்திரைப்படத்தின் மூலம் நடக்கிறது.

 

ஆனால், இன்றைய காலத்தில் உணவு அபரிமிதமாகக்  கிடைக்கிறது. பட்டினி என்பதறியாத நிலைமைக்கு திராவிட இயக்கம் பல்வேறு சமூக நலத் திட்டங்களை முன்னெடுத்து நம்மை முன்னேற்றி இருக்கிறது. எனவே, பசியறியாத இளம் தலைமுறையினருக்கு இந்தப் படம் ஒரு பாடம்.

 

வரலாறை சொந்த அனுபவங்கள் ஊடாக ஒவ்வொருவருக்கும் நாம்  கொடுக்க முடியாது. ஆனால், அதனை அறிந்து கொள்ளும் ஈரத்தை, அனுபவத்தை வரலாறு கொடுத்துக் கொண்டுதானிருக்கிறது. எனவேதான், இன்றைய இளையோரும் வாழையைத் தூக்கிக் கொண்டாடுகிறார்கள். அந்தப் பசியின் கனத்தை இதயங்களில் சுமக்கிறார்கள். அத்தகைய ஒரு சிறந்த படைப்பை மாரி செல்வராஜ் வழங்கியிருக்கிறார்.

 

திரைப்படத்தின் இன்னொரு முக்கிய விஷயம், சிவனணைந்தானின் நேசம். பூங்கொடி ஆசிரியர் மேல் அவர் கொண்ட அன்பு. அவருக்கு ஊக்கத்தை, வாழ்வின் மீதான பிடிப்பை ஏற்படுத்துகிறது. இது இயற்கையாய், இயல்பாய் வரும் நேசம். இதற்கு யாரும் விதிவிலக்கு அல்ல. ஒரு முரட்டு சுபாவம் உள்ள மனிதனுக்கும் கூட கல்லுக்குள் ஈரம் போல் ஊறும் ரசவாதம் அறிந்தது அன்பு. அதற்குக் காரண காரியங்கள் பெரும்பாலும் தேவைப்படுவதில்லை. இதுவும் எல்லோர் வாழ்விலும் நிகழும்  அற்புதம்தான்.

 

பூங்கொடி டீச்சரின் கைக்குட்டை மணம், அது தரும் ஊக்கம் அவனுக்குள்ளாகவே ஒரு நம்பிக்கையை, ஊக்கத்தை விதைக்கிறது. பல பேர் தாம் நேசித்தவரின் புடவையைத் தலைக்கு வைத்தும், போர்த்தி அணைத்துக் கொண்டும் அவரது வியர்வை மணத்தை உயிரூக்கமாகவும் எடுத்துக் கொண்டு வாழ்ந்த வாழ்க்கையை நினைவூட்டுகிறது.

இது போன்று ஏதோ ஒரு ஈர்ப்பால் உருவாகும் அன்பு, பல தவறான  நபர்களைக்கூட தவறிலிருந்து  விடுவித்திருக்கிறது. இந்த ஈர்ப்பைப் பற்றிய சரியான தெளிவு இல்லாத போது, தடுமாறவும் வைத்திருக்கிறது. எப்படி ஆயினும், தாம் நேசிக்கும் ஒருவரின் நினைவு அவரை வாழவும் வைக்கிறது. வீழவும் வைக்கிறது. அது சிவனணைந்தானுக்கும் நடக்கிறது. பூங்கொடி டீச்சருடன் நேரம் கழிக்க ஆசைப்பட்டு தனது பசு மாட்டைத் தொலைத்து விடுவார். அப்போது அவரின் பதட்டம், சங்கடம், பயம், எல்லாம் சேர்ந்து அவர் பா… பா… என்று கத்தும் காட்சியும், அவரது அம்மா அந்தத் துயரம், அவமானத்தால் உடைந்து உட்காரும்போது, ‘பேசும்மா… பேசும்மா… என்ற சிவனணைந்தானின் கதறலும் ஏழ்மை தரும் வலியை நமக்குள் கடத்துகிறது.

 

நானறிந்த மாணவி ஒருவர் கூறியது நினைவுக்கு வருகிறது. ‘எனக்கு பெஞ்சமின் ஆசிரியர்தான்  எல்லாம் என்பார். ஆனால், அதனை அந்த ஆசிரியர் உணர்ந்திருந்ததில்லை. அந்த மாணவி சுமாராகப் படிப்பவர்தான். 5ஆம் வகுப்பு முதல் எட்டாம் வகுப்புவரை அவரிடம் தான் படிக்கிறார். அந்த ஆசிரியருக்கு நன்றாகப் படிக்கும் மாணவர்கள் மீது அலாதி பிரியம். அவர்களுக்காக அவர் சாப்பாடு செய்து எடுத்து வந்து தருவார். பேனா, பென்சில் வாங்கி வந்து தருவார். இந்த மாணவிக்கு அந்த ஆசிரியர் மீது ஏற்பட்ட பிரியம், சுமாராகப் படிக்கும் இவரை வகுப்பில் முதலிடம் பிடிக்கும் மாணவியாக மாற்றியது. அவரது வகுப்பில் படிக்கும் வரை அந்த மாணவி எப்போதும் படிப்பில் முதலிடம்தான் வாங்கினார். ஆசிரியர் பரிசாய்த் தந்த பேனாவை, வெகுகாலம் அந்த மாணவி அவரது நினைவாக வைத்திருந்தார். இது, எல்லோர் வாழ்விலும் நிகழ்ந்த கதைதான். சிவனணைந்தானின் பூங்கொடி டீச்சர் மீதான பாசம் அவரவரது சொந்த ஆசிரியர் மீதான பாசத்தை மீண்டும் புதுப்பித்துப் புத்துயிரூட்டியிருக்கிறது.

 

எல்லா அன்புக்கும் காதல் என்கிற எல்லையிட்டுப் பார்க்கத் தேவையில்லை என்பதையும் சிவனணைந்தான் – பூங்கொடி டீச்சர் உறவு உறுதிப்படுத்துகிறது. பூங்கொடி ஆசிரியராக வருபவர் தனது இயல்பான நடிப்பால் அனைவரையும் ஈர்த்திருக்கிறார். அடுத்து போராளி கனி.
80களின் முற்போக்காளர்களின் இயல்பான தோற்றம். அவர் போராடும்  காட்சிகள் எல்லாமே கம்யூனிஸ்ட்டுக் கட்சியினரைத்தான் கண் முன் கொண்டு வந்து நிறுத்துகிறது. என்ன ஒரு யதார்த்தமான நடிப்பு. நீதியுடையோர் மீது சிவனணைந்தானுக்கு இயல்பாகவே அன்பு பிறக்கிறது. தனது அக்காவுக்கு அவரைத் திருமணம் செய்து வைக்க வேண்டும் என்கிற அவரது ஆசை, அக்காவின் மருதாணியுடன், சுத்தியல் – அரிவாள் பொறித்த மார்பொட்டியையும் அவரிடம் கொடுக்க வைக்கிறது. சிவனணைந்தானின் நண்பன் – என்ன ஒரு கலைநயமான அழகான முகம். அழகான நடிப்பு. குறும்பு. காய் சுமக்கப் போகாமலிருக்க நொண்டி நடந்து அம்மாவிடம் வாங்கும் ஏச்சு என எல்லாக் காட்சியிலும் இதயத்தை அள்ளுகிறார். கனி, சிவனைந்தன் அக்கா, நண்பர் என மூன்று பேர் உருவத்தையும் இறப்புக் காட்சியின் போது , தனித்து எடுத்துக் காட்டும்போது, நெஞ்சே உடைவது போலிருந்தது. அந்தத் தனித்து எடுத்துக் காட்டும் காட்சி கூட வானில் மிதப்பது போன்றும், கறுப்பு, வெள்ளையில் காட்டப்படும் அந்த நிழற்படம் சோகத்தை நம் முகத்திலும் இதயத்திலும் அப்பி விடுகிறது. உழைப்பு, நேர்மை, பொய் பேசாமை, வாக்குத் தவறாமை, என்கிற மனித மாண்புகளுக்கான அறங்கள் எல்லாம் வறுமைக்கு எதிரான போராட்டத்தில் படும் அவலங்களும், மீண்டும் தம்மைப் புதுப்பித்துக் கொள்ளத் துடிக்கும் ஆற்றாமையாகவும் வாழை படம் திகழ்கிறது. பால்ய கால ஆட்டங்கள், காட்சிகள் என எல்லாமே பசுமையாய் மீண்டும் பழைய கால கட்டங்களை மனதிற்குள் மலரும் நினைவுகளாய் மலரச் செய்தது. ஆக மொத்தம் இப்படம் இலக்கியமாய், கவிதையாய் வரலாறாகி விட்டது.

 

வாஞ்சையோடு அரவணைத்துக் கொள்ளும் படத்தின் மீது  வன்மம் தூற்றப்படுவது ஏன்? ஒரே காரணம்தான். மாரி செல்வராஜ். அவர் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர். அவர்கள் நேரிடையாக வந்து தங்கள் கதைகளைத் தாங்களே சொல்லி, கொடி கட்டிப் பறக்குமளவு உயர்வதை இங்கு சிலர் விரும்பவில்லை. அந்த சிலர்  ஆதிக்க சாதிப் பற்றாளர்கள் என்றே தெரிகிறது. விமர்சித்தே ஆக வேண்டும் என்பதற்காகவே விமர்சனம் என்கிற பேரில் வன்மத்தைக் கக்கியிருக்கின்றனர்.

 

‘இப்போது எதற்கு தன் வரலாற்றுப் படம்? இன்னும் கொஞ்ச காலம் வெயிட் செஞ்சிருக்கலாமே?’ என்பதெல்லாம் ஒரு விமர்சனமா? அவர் ஏன் கொஞ்ச காலம் காத்திருக்கவேண்டும்? அவரது வலியை ஏன் அவர் சுமந்து கொண்டேயிருக்க வேண்டும்? அவரது படைப்பு சமூகத்தை அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்த்துகிறதா இல்லையா என்பதை ஏன் இவர்களால் அளவு கோலாகக் கொள்ள முடியவில்லை? இதுதான் வன்மம்.

 

‘வாழையில் மாரி செல்வராஜின் வலி என்ன பெரிய வலி? அதை விடப் பெரிய வலியைக் கடந்திருக்கிறோம் என்று எளிதாகப் பலபேர் கூறுகின்றனர். உண்மைதான். ஆனாலும், ஒரு கலைஞன் தனது வலியை, சமூக வலியாய் உணரச் செய்கிறான். சமூகத்தை அதன் மூலம் இளைப்பாறுதல் அடையச் செய்கிறான். அதற்கான காரணங்களை ஆய்வு செய்து முன் வைக்கிறான். தீர்வை நோக்கி சிந்திக்க வைக்கிறான். அதனை எல்லோராலும் செய்து விட முடியாது தானே? பிறகு எதற்கு இப்படிப் பேச வேண்டும்? இதுவும் ஒரு வகையான எதிர்மறை உணர்வுதான்.

 

ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்திலிருந்து வந்த திரைக் கலைஞர்கள், இயக்குநர்கள் தமக்குரிய அங்கீகாரத்தை இலவசமாகக் கேட்கவில்லை. இந்த மாபெரும் வணிக சந்தையுடன் போட்டியிட்டே தமது திறமையைக் காட்டி வென்றிருக்கின்றனர். அதற்கு உழைக்கும் மக்கள் அங்கீகாரம் கொடுத்திருக்கின்றனர்.

 

‘சின்னக் கவுண்டர், தேவர் மகன் போன்ற சாதி ஆணவப் படங்கள் வந்தன. அப்போது வாய் மூடி அமைதியாய் இருந்த  சமூகம், ஒடுக்கப்பட்டோர் அவர்களின் கதைகளை திரைப்படமாக எடுக்கும்போது, வயிற்றெரிச்சல் வரும் எனில், அதில் விமர்சிப்போர் வெந்து நொந்து போவது தவிர்க்க முடியாதது.

மாரி செல்வராஜின் பரியேறும் பெருமாள், மாமன்னன், கர்ணன் போன்ற படங்கள் சாதியாதிக்கத்தை நேரடியாகப் பேசிய படங்களே. அவை மக்களால் போற்றப்பட்டன. அந்தப் படங்கள் பேசியதை எல்லாம் இந்தப் படத்தில்  பேசாது போனது குறையே. ஒரு தரப்பார் பிரச்னையை மட்டுமே அழுத்தமாகப் பேசியுள்ள படம் இது. மறு தரப்பாரைப் பெரிதாக குற்றம் எதுவும் சொல்லாமலேயே படம் நகர்ந்திருக்கிறது. இருப்பினும் எதிர்ப்பு வருகிறதெனில், அந்த வன்மத்தை மக்களின் வரவேற்பு புறந்தள்ளும்.

வணிக நோக்கத்தில் இந்தப் படம் தோல்வி அடைந்தாலும் பரவாயில்லை என்று, கதையை மட்டுமே நம்பி படம் எடுப்பதற்குத் துணிச்சல் வேண்டும். அதற்கு மாரி செல்வராஜுக்கு மனத்துணிவு இருக்கிறது. பணத்தை நம்பாமல் அறத்தை நம்பி எடுத்திருக்கிறார்.

எப்போதும்  மானுட அறத்தைக் காக்கும் பணி கலைஞர்களுக்கு இருக்கிறது. அதன்படி மாரி செல்வராஜ் தனது கடமையை செய்திருக்கிறார். நிறைவான வாழ்த்துகளை அவருக்கு உரித்தாக்குகிறd;.

சிறுவனின் வாழ்க்கையைப் புரட்டிப்போடும்

வாழை  அரசியலும், பதறவைக்கும் க்ளைமாக்ஸும்!

 

தொண்ணூறுகளின் பிற்பகுதி திருநெல்வேலியிலுள்ள புளியங்குளம் கிராமம். விடுமுறை நாள்களில் குடும்பச் சூழல் காரணமாக வாழைத்தாரினை சுமக்கும் பணியைச் செய்கிறான் சிறுவன் சிவனனைந்தன் (பொன்வேல்). பள்ளியில் முதல் மாணவனாக இருக்கும் அவனுக்குக் காய் சுமப்பதில் சற்றும் விருப்பமில்லை. அவனது நண்பன் சேகரிடம் (ராகுல்) சேர்ந்து காய் அறுக்கும் இடத்துக்குச் செல்லாமல் இருக்கப் பல திட்டங்கள் போடுகிறான். இருப்பினும் தாயாரின் வற்புறுத்தலால் அதைத் தொடரும் சுழலலே அமைகிறது. இத்தனை நெருக்கடிக்கு மத்தியிலும் பள்ளியிலிருக்கும் பூங்கொடி (நிகிலா விமல்) டீச்சர் மீதான இனம்புரியா அன்பு அவனை ஆசுவாசப்படுத்துகிறது.

இந்நிலையில் புற அரசியல் சூழல்களால் சிவனனைந்தனின் வாழ்வியல், அவனது ஆசை, தேடலை என்னவானது, அவன் வாழ்க்கை எத்தகைய இன்னல்களைச் சந்தித்தது என்பதை அவனின் பார்வையில் பேசுகிறது இந்த `வாழை'.

வாழை படத்தில் குத்தாட்டம் போடும் இடத்தில் கொண்டாட்டம், காய் அறுப்பு என்று வார்த்தையைக் கேட்டாலே மிரட்சி, டீச்சரைப் பார்க்கும் இடத்திலெல்லாம் மனதுக்குள் பட்டாம்பூச்சி என சிவனனைந்தனுக்கு உயிர் கொடுத்திருக்கிறார் பொன்வேல். 'ம்பா... ம்பா...' எனப் பதறும் இடத்திலும், 'பேசுமா என்கிட்ட பேசுமா' என்று கெஞ்சும் இடத்திலும் அவருக்காகக் கண்கள் பனிக்கிறது. அவரது நண்பராக வரும் சேகர் கமல் ரசிகராக அடிக்கும் லூட்டி, வகுப்பறையில் கலாட்டா எனச் சிரிப்பு வெடிகளைக் கொளுத்தி பட்டையைக் கிளப்புகிறார். அனைவருக்கும் பிடித்துப் போகும் ஜாலியான டீச்சராக நிகிலா விமல், தன் பூங்கொடி கதாபாத்திரத்துக்கு நியாயம் சேர்கிறார். ‘கொடுப்பதற்கு உழைப்பைத் தவிர என்னிடம் என்ன இருக்கிறது’ என்று கணவரில்லாமல் தவிக்கும் ஒரு தாயின் பரிதவிப்பை கண்முன் நிறுத்தியிருக்கிறார் ஜானகி. சுயமரியாதையோடு எதிர்த்து கேள்வி கேட்கும் தொழிலாளியாக மிளிர்கிறார் கலையரசன். வேம்புவாக வரும் திவ்யா துரைசாமியின் திரை நேரம் குறைவென்றாலும் நடிப்பில் குறையேதுமில்லை. புரோக்கர் பத்மன், வியாபாரி ஜெ.சதீஷ் குமார் என நடித்த அனைவரும் வட்டார மொழியில் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள்.

சுற்றிலும் பச்சை சுமக்கும் வாழைத்தோப்பு, காற்றில் வருடும் ஆவாரம் பூ, முள்ளில் ஏறும் ரயில் பூச்சி, கண்மாய் சேற்றைச் சுமக்கும் மனித கால்கள் என நெல்லை மண்ணின் கிராமத்து அழகியலைச் சிறப்பாகக் காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார் ஒளிப்பதிவாளர் தேனி ஈஸ்வர். குறிப்பாகக் கறுப்பு வெள்ளை காட்சிகளில் அவர் வைக்கும் அழுத்தமான பிரேம்கள் பதைபதைக்க வைக்கும் செல்லுலாயுடு ஆயுதம். வாழைக்கேற்ற உரம் போல இந்த காட்சிகளின் மீட்டர் அறிந்து கச்சிதமாகக் கோர்த்திருக்கிறார் படத்தொகுப்பாளர் சூர்யா பிரதாபன். சந்தோஷ் நாராயணனின் இசையில் ‘ஒரு ஊர்ல ஒரு ராஜா’, ‘தென்கிழக்கு தேன் சிட்டு’ ஆகிய பாடல்கள் நெஞ்சை வருட, க்ளைமாக்ஸ் காட்சியில் ஒலிக்கும் வயலின் பின்னணி இசை வாழையின் (கதையின்) வேரினைத் தொடுகிறது. இதைத் தாண்டி கொட்டடிக்கும் குடுகுடுப்பை, பறவைகளின் கிரீச்சிடும் சிறகுகள், ‘பாம்’, ‘பாம்’ என ஒலிக்கும் லாரியின் ஹாரன், தட்டப்படும் கதவுகள் என அஃறிணைகளை உயர்திணையாக உயர்த்தியிருக்கிறது சுரேன் மற்றும் அழகிய கூத்தனின் ஒலிப்பதிவு. கட்சிக்கு ஓட்டு கேட்கும் சுவரோவியம், தொண்ணூறுகளின் திரைப்பட சுவரொட்டிகள் என தன் பங்குக்குக் கலை இயக்குநர் குமார் கங்கப்பனும் பங்களித்திருக்கிறார்.

கிராமத்து வீடு, பள்ளி, பூங்கொடி ஆசிரியர், காய் அறுக்கும் வாழைத்தோப்பு, லாரி ஆகியவற்றின் விவரிப்புகளுடன் சிவனனைந்தனின் உலகுக்குள் நம்மை இழுத்துச் செல்கின்றன ஆரம்ப காட்சிகள். “ராஜாதி ராஜா இதுதான் உன் ராதாவா”, “இங்க ரஜினி படம் தாம்ல ஓடுது... கமல் படம் என்னைக்கு ஓடிருக்கு?” என்று சிறுவன் சேகர் சேட்டையாகப் பேசும் வசனங்கள் கைதட்டல் அள்ளுகின்றன. சிவனனைந்தன் உழைத்தே ஆக வேண்டும் என்கிற கட்டாயத்தில் சமூகம் பிடுங்குகிற குழந்தைப் பருவத்தையும், அதிலிருந்து சற்று ஆசுவாசம் செய்யும் பூங்கொடி டீச்சரின் பால்யகாலத்து அன்பையும் முதிர்ச்சியுடன் கையாண்டிருக்கிறார் இயக்குநர் மாரி செல்வராஜ். அதையே திரைக்கதையின் திருப்பங்களுக்குப் பயன்படுத்திய விதமும் சிறப்பு!

காய் அறுப்பு, வாழைத் தாரினைச் சுமப்பது, வாழைத் தோட்டத்தின் பிரமாண்டம், லோடு வண்டியின் மேலே பயணப்படும் தோட்டத் தொழிலாளர்கள் எனப் பாடலின் மான்டேஜ் காட்சிகளும் நம்மை நகரவிடாமல் பிடித்து வைத்திருக்கின்றன. முதல் பாதியில் கதாபாத்திரங்களின் உணர்வுகளைக் கடத்திய இயக்குநர் மெல்ல மெல்ல அந்த வாழைத்தாரின் சுமையை நமது தலையில் வைத்ததுபோலக் காட்சிகளை உலவவிடுகிறார்.

“என் பையன் நான் இல்லையானாலும் வாழவேண்டும். அவனுக்கு நான் உழைக்கக் கத்து தரேன்”, “நீ எங்களுக்கு குடுக்குற ஒத்த ரூபா இனாமில்ல... எங்க உழைப்புக்குத் தரக் கூலி” எனக் கதையின் போக்கிலேயே எழுதப்பட்ட வசனங்கள் சமூக நீதியையும், அனைவருக்குமான அரசியலையும் உயர்த்திப் பிடிக்கின்றன. சிரிப்பு, கோபம், அழுகை என்கிற உணர்வுகளைத் தாண்டி பசியின் கொடுமையை உணரும் காட்சியில் பார்வையாளர்களாக ஆடித்தான் போகிறோம் நாம். இறுதிக்காட்சியை நேர்கோட்டில் சொல்லாமல் நம்மைத் தயார் செய்ய வெவ்வேறு இடங்களுக்குச் சென்று ஒற்றை ரூபாய் நாணயத்தைத் தொட்டது உச்சமான திரைமொழிக்கு உதாரணம். முதல் பாதியும் இரண்டாம் பாதியும் இரு வேறு அத்தியாயங்களாகத் தெரிவது, க்ளைமாக்ஸின் தாக்கத்தை உணர்த்த விரிவாகக் காட்சிப்படுத்தப்பட்ட பதைபதைக்கும் விபத்துக் காட்சி ஆகியவை இந்த 'வாழை'யின் சிறுசிறு குறைகள்.

 

‘சமூகம் வெறும் செய்தியாகக் கடந்து செல்லும் விஷயங்கள் வெறும் செய்தி மட்டுமல்ல’ அது ஒரு சமூகத்தின் வாழ்க்கை, பெருங்கனவு என்று நெஞ்சை உறைய வைக்கும் உண்மையைப் பேசியிருக்கும் இந்த ‘வாழை’ காலம் கடந்தும் நம் மனதில் வாழும்!

சிறுவயதிலேயே அப்பாவை இழந்த சிறுவன் பொன்வேல்,  அம்மா மற்றும் அக்கா அரவணைப்பில் வளர்கிறான். அம்மாவும், அக்காவும் பக்கத்தில் உள்ள ஊர்களில் வாழைத்தார்களை அறுத்து அதை லாரியில் ஏற்றும் பணியை செய்து வருகிறார்கள். பள்ளி விடுமுறை நாட்களில் பொன்வேலும் இந்த பணிக்கு சென்றாலும், அதில் இருந்து எப்போது விடுதலை கிடைக்கும் என்று ஏங்கிக்கொண்டிருக்கிறான். இந்த சமயத்தில், வாழைத்தார் அறுக்கும் பணிக்கு தனது அக்கா உள்ளிட்ட ஊர் மக்களுடன் லாரியில் பயணிக்கும் சிறுவன் பொன்வேல், தீடிரென்று பாதியில் லாரியில் இருந்து இறங்கி விடுகிறான். தொடர்ந்து பயணிக்கும் லாரி, அதில் பயணிக்கும் மக்களை மிகப்பெரிய துயரத்தில் தள்ளுகிறது. அதன் மூலம் சிறுவன் பொன்வேல் அனுபவித்த வலியை மக்களிடம் கடத்துவதற்கான இயக்குநர் மாரி செல்வராஜின் முயற்சி தான் ‘வாழை’.

 

தனது முந்தைய படங்களில் சாதி அரசியலை அதிரடியாக பேசிய மாரி செல்வராஜ், தனது வாழ்க்கையில் நடந்த துயரமான சம்பவத்தை மையமாக கொண்டு இப்படத்தின் திரைக்கதை அமைத்திருப்பதால், படத்தின் மீது மிகப்பெரிய எதிர்பார்ப்பு ஏற்பட்டிருக்கிறது. ஆனால், உண்மையில் மாரி செல்வராஜ் இந்த படத்தில் எந்தவிதமான அரசியலையும் பேசாமல், தனது வாழ்வில் நடந்த ஒரு துயரமான சம்பவத்தை வைத்துக்கொண்டு, நம் சமூகத்தில் உழைப்பாளிகளை அலட்சியமாக நடத்தும் முதலாளித்துவத்தை பற்றி மேலோட்டமாக பேசியிருக்கிறார்.

 

கதையின் நாயகன் சிவனைந்தனாக நடித்திருக்கும் சிறுவன் பொன்வேல், தனது கதாபாத்திரத்தை புரிந்து நடித்திருக்கிறார். பூங்கொடி டீச்சர் தனக்கு பிடித்தவர் என்று சொல்லிக்கொண்டு அவர் பயணப்படுவது, வாழைத்தார் வெட்டும் பணிக்கு செல்ல பயந்து நடிப்பது, கமலை வெறுப்பது என அனைத்து இடங்களிலும் எதார்த்தமாக நடித்து கதாபாத்திரத்திற்கு நியாயம் சேர்த்திருக்கிறார்.

 

சிவனைந்தனின் நண்பனாக சேகர் என்ற வேடத்தில் நடித்திருக்கும் ராகுல், மண்ணின் மைந்தனாக கவனம் ஈர்க்கிறார். சிவனைந்தனின் அம்மாவாக நடித்திருக்கும் ஜானகி, அக்காவாக நடித்திருக்கும் திவ்யா துரைசாமி, கலையரசன், டீச்சராக நடித்திருக்கும் நிகிலா விமல் என படத்தில் நடித்திருக்கும் அனைத்து நடிகர்களும் திருநெல்வேலி வட்டார தமிழ் பேசி எதார்த்தமாக நடித்திருக்கிறார்கள். சந்தோஷ் நாராயணின் இசையில் பாடல்கள் அனைத்தும் கதைக்களத்தை சார்ந்து பயணித்திருக்கிறது. குறிப்பாக ஒப்பாரி பாடல் இதயத்தை கனக்கச் செய்கிறது.

 

தேனி ஈஸ்வரின் ஒளிப்பதிவு திருநெல்வேலியின் பசுமையையும், மக்களின் எளிமையையும் அழகாக காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறது. விபத்து காட்சியை படமாக்கிய விதம் நேர்த்தி. தனது படங்களில் பேசப்பட்டு வந்த அரசியலில் இருந்து விலகி இதில் கம்யூனிசம் பேசியிருந்தாலும், அதை அழுத்தமாக பேசாமல், கூலிவேலை செய்யும் விவசாய மக்களுக்கு நேர்ந்த வலிமிகுந்த சம்பவத்தை நம்மில் கடத்தியிருக்கிறார் இயக்குநர் மாரி செல்வராஜ்.

 

வலி மிகுந்த தனது வாழ்க்கை பயணத்தில், ஒரு லாரி பயணம் கொடுத்த கசப்பான சம்பவத்தை வைத்துக்கொண்டு எதார்த்தமான சினிமாவை அனைத்து தரப்பினரும் ரசிக்கும்படி கொடுத்திருக்கும் இயக்குநர் மாரி செல்வராஜ், நடிகர் கமல் மீது தனக்கு இருக்கும் கோபத்தை காட்டமாக வெளிப்படுத்தினாலும், அந்த காட்சிகள் அனைத்தும் திரையரங்கே அதிரும் வகையில் பார்வையாளர்களை சிரிக்க வைப்பது படத்திற்கு பிளஸாகவே அமைந்திருக்கிறது.

 

எளிய மக்களின் வலி மிகுந்த வாழ்க்கை, மக்கள் தொகை அதிகம் கொண்ட இந்தியா போன்ற நாடுகளில் மக்களை அலட்சியமாக நடத்தும் போக்கு, உழைப்பாளிகளின் உழைப்பை சுரண்டும் முதலாலித்துவம் ஆகியவற்றை மேலோட்டமாக பேசும் படம் ஜனரஞ்சக ரசிகர்களையும், எதார்த்த படைப்புகளை விரும்பும் ரசிகர்களையும் திருப்திப்படுத்துகிறது. அதே சமயம், அதை முழுமையாக செய்யாமல் சில இடங்களில் சலிப்பைடைய வைப்பதையும் மறுக்க முடியாது. 

 

இருந்தாலும், கதாபாத்திரங்களை வடிவமைத்த விதம், அதற்கான நடிகர்கள் தேர்வு, கதைக்களம், இறுதிக் காட்சியின் வலி ஆகியவை குறைகளை மறக்கடிக்க செய்து இயக்குநர் மாரி செல்வராஜின் மற்றொரு முகத்தை கொண்டாட வைக்கிறது.

 

கதைக்களம் 

1999ல் நடக்கும் கதை இது, கதையின் நாயகன் சிவனைணாதான் தனது அம்மா மற்றும் அக்காவுடன் புளியங்குளத்தில் வாழ்ந்து வருகிறார். என்னதான் சேட்டைகள் செய்தாலும் படிப்பில் கெட்டிக்காரன், தனது வகுப்பிலேயே அதிக மதிப்பெண் எடுத்து முதல் மாணவனாக இருக்கிறார்.

 

 

 

 

 

 

 

பள்ளி விடுமுறை நாட்களில் தனது தாயின் வற்புறுத்தலினால் வாழைத்தார் சுமக்கும் தொழிலுக்கு அழைத்து செல்லப்படுகிறார் சிவனைணாதான். வீட்டின் வறுமை மற்றும் கடன் பிரச்சனையால்தான் படிக்கும் பிள்ளைகளுக்கு கூட இப்படி ஒரு நிலைமை ஏற்படுகிறது. ஆனால், சிவனைணாதானுக்கு இதை செய்ய விருப்பமில்லை.

 

 

 

 

 

 

 

 

இப்படியிருக்க வாழைத்தாரு வியாபாரியிடம் வேலை செய்யும் கலையரசன் தொழிலாளர்களுக்கு கூலியை ரூ. 1-ஆக உயர்த்தி தருமப்படி கேட்கிறார். முதலில் முரண்டு பிடிக்கும் வியாபாரி இறுதியில் அதற்கு ஒப்புக்கொண்டு, ஒரு வாழைத்தாருக்கு ரூ. 1 கூட்டி கொடுக்க சம்மதிக்கிறார். இதன்பின் என்ன நடந்தது என்பது தான் வாழையின் மீதி கதை  ahfTs;sJ

படத்தை பற்றிய அலசல்

சிறு வயதில் தான் அனுபவித்த வலியை திரையின் மூலம் அழகாகவே நமக்கு கடத்தியுள்ளார் இயக்குனர் மாரி செல்வராஜ். சிவனைணாதானின் கதாபாத்திரத்தின் மூலம் மாரி செல்வராஜ் நமக்கு சொல்ல வந்த வலிமிகுந்த விஷயத்தை உணர முடிகிறது. ஆசிரியராக வரும் நிகிலா விமல் கதாபாத்திரம் நம்முடைய பள்ளி பருவத்தை நினைவூட்டுகிறது. சிவனைணாதானுடன் இணைந்து சேகர் என்கிற கதாபாத்திரம் செய்யும் லூட்டிகளும், ரஜினி - கமல் ஹீரோக்களை வைத்து இருவரும் செய்யும் சேட்டைகளும் அதகளம் தான்.

 

 

 

 

 

 

 

 

திரைக்கதையில் ஒவ்வொரு காட்சியையும் அமைத்த விதம் அருமை. குறிப்பாக கிளைமாக்ஸ் காட்சி மனதை உலுக்குகிறது. பெரும் பாதிப்பை நம் மனதில் ஏற்படுத்தியுள்ளது. நடிகர், நடிகைகளின் நடிப்பும் சிறப்பாக இருந்தது. எந்த குறையும் இல்லை.

 

 

 

 

 

 

 

 

ஒளிப்பதிவு, எடிட்டிங் படத்திற்கு பலம் சேர்க்கிறது. சந்தோஷ் நாராயணனின் பின்னணி இசையும், பாடல்களும் மாரி செல்வராஜின் காட்சிகளுக்கு உயிர் கொடுக்கும் வகையில் அமைந்துள்ளது. மாரி செல்வராஜ் திரையின் மூலம் நமக்கு கடத்திய வலிக்கு, இசையின் மூலம் துணை நிற்கிறார் சநா.

 

மொத்தத்தில் வாழை மாரி செல்வராஜின் வலி மிகுந்த வாழ்க்கை.. கண்டிப்பாக அனைவரும் பார்க்க வேண்டும்.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

,j; jpiug;glk; மாரி செல்வராஜின் தன் வரலாறு  என்பதாக வாழையில் சொல்லப்பட்டாலும், இது ஒட்டுமொத்த உழைக்கும் மக்களின் வரலாறு என்பதாகவே இருக்கிறது. Iakpy;iy vdyhk;